Maskinene har innteke Klævoldsneset. Digre dinosaurar har sprengt, grave og buldra. Breie og djupe grøfter måtte til for å legge ned røyr og septiktank. Sperrestova skal få vatn og kloakksystem, og anlegget skal vere dimensjonert for vidare hyttebygging i framtida.
Badet og badstua i kjellaren, som såg slik ut…
I huset er det endeleg framgang som monnar. Og det har hatt sin pris. Vi har synda mot helgedagsfreden, systematisk og med fullt overlegg. Arbeidsbuksa var på gjennom heile påska, med unntak av ein dag med skitur. Og kvar einaste søndag både før og etter.
Det har gått så vidt at eg fekk skikkeleg kjeft av fjortisen, som elles ikkje er så nøyen på verken gudelege omsyn, normer eller tradisjonar. Eg var innom kjøkenet som snarast, medan han var nyoppstått og i gang med ein sein frukost fram på føremiddagen. Han kastar eit blikk på den målingsflekkete arbeidsbuksa og gir meg inn: «I dag er det søndag! Vi skal ikkje jobbe på søndagar, det er det du som har lært meg. Fy skam!»
..tek no til å ta form.
Så langt er det altså mellom liv og lære, og alle forsøk på forklaringar om å måtte stå på for å nå sine mål, stoppa på tunga. Så her har vi ofra både prinsipp, tid og oppdragingsmessig truverde for den gode sak. Godt då, at vi opplever å få noko løn for strevet i form av synleg framgang.
Loftstrappa såg først slik ut..
..så slik..
..og no endeleg slik!
Og attpåtil har dei rette instansane i kommunen visstnok hatt møte, og forhåpentleg behandla kai- og flytebryggesaka vår. Vi ventar i spenning på om vi endeleg får lov til å setje gravemaskina i sving på den store steinhaugen som ligg klar i strandsona.
Og medan vi ventar, putlar vi vidare med litt fleire av dei hundrevis av detaljane som enno gjenstår.
Og om tre veker er det konfirmasjon. Vi kjem nok til å synde vidare med arbeidsbuksa på nokre søndagar til.
Sonja på Klævold 