«Das Wetter ist schlecht.» Han er ikkje heilt nøgd, tyskaren. Og vi er heilt einige, det er ingen tvil. I fjor på denne tida låg vi i hengekøya og sprikte med tærne, i år sit vi inne og fyrer i omnen. Turistane treng ikkje hagemøblar og grill, men ved til innandørs fyring. Dei fiskar tappert, i seks plussgrader og varierande grad av nedbør, frys på hendene og lengtar inn att til vedomnen. Eller heim til Tyskland, for alt vi veit. Ikkje er det teikn til betring heller. Vi tykkjer synd i dei, men trøstar oss med at det ikkje er vår feil. Vi kan ikkje ta på oss ansvaret for tyskarane sine våtkalde ferieopplevingar, og kan ikkje anna gjere enn å fylle på med ved.
Det er ikkje til å komme bort frå: Det er tider då vi lurer på kva vi held på med. Våren er ofte ei slik tid. Det går i eitt, døgnet rundt, veka til endes. Husbonden har hatt fast arbeidstid frå kl. 05.00 til 23.00 i heile april og mai. Fjøs, lamming, sauer ut og inn, silofor, jurbetennelse, medisinering, flytting, organisering og omorganisering på lammestekker og kven som skal vere kor til ei kvar tid, i ein gammal og upraktisk fjøs. Gjødsling, skogrydding, kvistplukking, oppsetjing av gjerde og grindar. Klargjering av flytebrygge og naust, inkludert støyping av nytt golv i naustet. Helgar og ettermiddagar har gått med til vasking av hytte og utleigehus, og til fiksing av alskens detaljar som skal vere klart før turistane kjem, slik at dei ikkje skal ha noko å klage på.
Så var det dette med båten, då. Vi trudde vi hadde god tid, for det var ikkje bestilt båt, men så ville dei ha båt likevel og meinte dei har bestilt. Så då var det berre å setje apparatet i gang, køyre fram båttraller, legge ut landgang og få båtane på sjøen. Så viser det seg at ein av dei ikkje har tolt vinteropplaget, det pip i alarmar, og motoren signaliserer misnøye og ubalanse i systemet. Neste pulje turistar, som absolutt har bestilt båt, er rett om hjørnet, dagane går, og vi har ingen båt å by dei.
Så då er gode råd dyre, og det ber ut på bygda for å låne ein doning frå gode samarbeidspartnarar, ein litt mindre båt med mindre motor og færre hestekrefter. Blir dei nøgde med det? Den andre blir køyrd på hengar til verkstad, og det viser seg at det manglar ein del som må bestillast frå Bergen. Leveransen blir forseinka på grunn av kluss på forsyningslinja, og dagane går. Imens held det fram med å regne og blåse, og gradestokken har ikkje vore over 10 grader på det vi kan hugse. Når delen endeleg er komen, viser det seg at det likevel ikkje er håp. Motoren blir erklært avliden, det er berre å punge ut og kjøpe ny.
Så er det omsider tid for ny sjøsetjing, i 9,5 kalde grader og på ein traktorhengar som grev djupe hjulspor i blaut, gjørmete jord. Så er forhåpentleg suta overstått for denne gong, og vi kryssar fingrar for at materiellet held i vekene framover. Men no er vèret så agalaust dårleg at sjølv dei ihuga fiskarane har kasta inn handkledet og søkt dekning i stova. Ikkje fekk dei fisk heller.
Tenk så godt vi kunne hatt det, hadde vi hatt vit til å halde fred. Vi kunne sete her andøgslause og fyrt i omnen, ført den gode samtalen og klaga over vårvèret i fred og ro. Kanskje bestilt ein sydentur i sommar og gitt skit i heile sulamitten. Men det må du ikkje tru! I staden tek vi oss i ferde med stadig nye ansvarsområde, slik som å overta utleiga på ein tilårskomen ferieheim, som fagforeininga i industristaden Høyanger i si tid bygde for rekreasjon for sine arbeidarar. Forstå det den som kan.
«Som man reder, ligger man.» Det er berre å ta følgjene av sine val, og hugse dei overmodige solskinsdagane i fjor, då alle piler peikte oppover, og turistane var fulle av lovord. I mellomtida får vi håpe vedlageret rekk til, så vi får halde fyr i omnen. 
Sonja på Klævold 