«Eg forstår ikkje kva dei kjem for! Kva er det dei vil her?» Husbonden sit vêrsjuk i sofaen, regnet trommar på ruta på tredje veka og skodda heng tjukk utover fjorden. «Det skulle ha vore ei åtvaring på nettsida! Alle desse bilda med sol og blå himmel er jo reinspikka lureri.»
Men turistane kjem, regn eller ikkje. Bookinglista på kjøleskåpdøra viser stort sett proppfulle veker sidan tidleg i mai, og bestillingane for neste år renn allereie inn frå utleigebyrået i Tyskland. Og gjestene strøymer på, kjem og reiser, flyttar inn og flyttar ut, stadig nye namn og ansikt, av alle typar og konstellasjonar. Barnefamiliar, fiskargjengar, bleieborn og bestemødre. Nokre vil berre fiske, andre reiser rundt til Flåm og Gudvangen, brear og attraksjonar. Nokre vil ha turkart og gå på fjelltur, andre vil sitje i solstolen og røykje. Nokre vil gjere ingenting, og berre ta inn roa og den langsame tida. Vi tek imot og sjekkar ut, og etter kvart flyt dei forbi i ei litt ubestemmeleg masse, vi hugsar ikkje lenger kven det var som var her for to veker sidan, eller kva slags ansikt som høyrde til kva slags namn på lista.
Det er tredje året no, og vi er komne opp i flyt-fasen. Mottak, straumavlesing, båtinstruksjonar, inn- og utbetaling av depositum, forklaringar om boss-sortering og turløyper går på løpande band. Språket glir lettare, dei nødvendige orda og frasane er stort sett innarbeidde, og ein treng ikkje tenkje ut dei tyske setningane på førehand lenger. Utsjekk-samtaler og båtinstruksjonar går føre seg med avbalansert kvilepuls, og kvitteringsblokker, båtkontraktar og vekslepengar har funne sitt system. Vi er inne i kursen for Euro, retningsnummer for Tyskland og Nederland, og får ikkje lenger sveittebrot når telefonen ringjer og displayet viser tyske nummer med +49 og ei uhorveleg rekkje med tal.
Vi er i profesjonaliseringsfasen, og må lage system på ting. Alt må ha faste plassar, gjeremåla må ha faste rutiner. Bosset skal handterast. Plenar må slåast. Vaskeutstyret må vere i orden, det må vere nok grønsåpe, Jif, mikrofiberklutar og moppar. Det må fyllast på reine kjøkenhandkle, oppvaskklutar, vaskeutstyr, oppvaskmaskintablettar, søppelposar og dopapir i alle hus. Brikker og smådukar må skiftast, det må finnast nye som er reine og strokne. Og systema bør vere oversiktlege for uinnvigde og vikarar. Dei to unge vaskejentene skal lærast opp i gode rutinar og bli mest mogeleg sjølvgåande. Dei vaksne sønene skal kunne komme heim og ta over butikken ei veke eller to utan å måtte ringe oss opp med eit utal bagatell-telefonar.
Båtane har heldigvis gått fint i år, det har ikkje vore verken startvanskar eller havari. Vi har unngått slike scener som i fjor, då sønene måtte kaste seg i veslebåten og slepe i land to unge franskmenn med motorstopp.
Etter den sesongen bestemte vi oss for å sleppe å gå lenger med hjartet i halsen, og investerte i ein båt til. Så no har vi ein i reserve, og kan ha sjelefred på det området, i det minste.
Det er ein del detaljar. Andøgslaust er det ikkje, det dukkar stadig opp små og større utfordringar som må løysast. Laurdagane er relativt heftige, med vasking og klargjering av alt frå sengar og toalett til bosspann og plenslått før neste delegasjon av gjester skal komme. Og når folk rundt oss spør, er det berre å vere ærleg: Ja, det er ein del arbeid.
For folk er visst litt bekymra på våre vegne, og spørsmåla er dei same heile tida; om det er mykje arbeid, om vi må vaske mykje, om vi får reist på ferie nokon gong. Så når vi no kjem tilbake på jobb er det berre å stålsetje seg, når dei mange kollegaene etter tur set eit lett medlidande blikk i deg over lunsjbordet, og årets reiseopplevingar skal oppsummerast. Nett heimkomne frå Kreta og Korfu, Berlin og Barcelona, tykkjer dei nok litt synd i deg som so og seie berre har gått på heimebøen i regnveret gjennom den lange lærarferien. Ein festival, eit par småturar innomlands og nokre dagar på støylen for å fyre i omnen og høyre bekken bruse tel liksom ikkje i den store ferierekneskapen. Så heilt sosialt akseptabelt er det nok ikkje å vere turistvert i staden for turist, men nokon må vere det òg, skal vi få aktivitet på garden og i distriktet.
Turistane er i alle fall overraskande blide og fornøgde, trass regnvêret, vi møter mange hyggeleg folk og får mange kjekke tilbakemeldingar. Sist laurdag låg det ei overrasking på bordet då vi kom og skulle vaske hytta. Inni plasten på konfektøskja hadde dei stukke små norske flagg og ein handskriven lapp med tydeleg bodskap:
«Dear Sonja, dear Jens Ole!
We are very pleased about finding this wonderful place. Thank you for being here. It’s very lovely and peaceful. A fantastic week for us.
Yours, Familie Heumann»
Denne løfta regnvershelga eit hakk, og den gode kjensla av å bidra til gode opplevingar for nokon er ei god løn for arbeidet. Men husbonden er framleis vêrsjuk, og har teke til å drøyme om dagar i opphaldsvêr og t-skjorte nede i Europa. Så det er vel på tide å planlegge haustferien.
Sonja på Klævold 